Verschrikking uit het verleden (Julien Raasveld)

Dit is de laatste roman van Julien C. Raasveld. Het verhaalt over de terugkeer van een ondode, eens een druïde, die uit is op bloed en vrouwen. En hoe uiteindelijk de jacht op deze ondode wordt ingezet.
Julien weet op een mooie en spannende manier het verhaal te weven.
Deze roman is een aanbeveling als je van spannende horror verhalen houdt.
(review op hebban: http://www.hebban.nl/recensies/princess-marcella-over-verschrikking-uit-het-verleden)

Dit is een vlot leesbare, eenvoudige, op het eerste gezicht zelfs wat oppervlakkige roman. Amusement, verstrooiing. En tegelijkertijd is het veel meer en alleen al die constatering maakt de roman interessant.
Op de eerste plaats is er de combinatie van romantische kasteelroman en horror. Ongetwijfeld niet uniek, maar zeker ook niet alledaags...
...En dan, halverwege het verhaal, stapt de schrijver zelf deze zwartomlijste romantiek binnen. Want in de persoon van Tim Reynders mag Raasveld zelf herkend worden...

Een welkome gast uit het verleden
Bespreking van ‘Verschrikking uit het verleden’ van Julien Raasveld voor hebban.nl

De Stichting Fantastische Vertellingen bestaat sinds 1979, maar maakt de laatste jaren een opleving door. Met de opmars van het print-on-demand drukken kunnen uitgaven voor een breed publiek beschikbaar worden gemaakt die voorheen wellicht in de archiefladen tot stof zouden vergaan. Het fonds bestaat uit een mengeling van jong en miskend talent. Julien C. Raasveld (1944-2013) behoort tot die laatste categorie. Verschrikking uit het verleden is een niet eerder verschenen, nagelaten vertelling, die nu aan de vergetelheid is ontrukt. Gelukkig maar.

Raasveld schreef tijdens zijn leven tientallen korte verhalen, die ondermeer verschenen in het mannentijdschrift Maxi Hoho en de Ganymedes-bundels. Daarnaast deed hij vertaalwerk en schreef hij onder meerdere pseudoniemen pulpromans. Die leerschool zie je terug in deze novelle.

Verschrikking uit het verleden wordt gepresenteerd als kasteelroman. Voor de goede orde: daarvoor hoeft er geen kasteel in voor te komen. Het verhaal speelt in de Belgische Ardennen en is een pulproman waarin gretig gebruik wordt gemaakt van de basiselementen van griezel-romantiek: onschuldige jonge vrouwen en ondode monsters. Het verhaal begint lang geleden, met een druïde die zich wat al te graag aan jonge meisjes vergrijpt. Voor straf wordt hij levend begraven. Een paar millennia later komt hij tot leven als een jonge vrouw haar maagdelijkheid op zijn graf verliest. Dat is het begin van een serie gruwelijkheden die uiteindelijk uitmonden in een moeizame klopjacht op het monster. Het verhaal is eenvoudig maar effectief. In zijn lichtheid is het perfect. De zinnen vloeien. De scènes spatten van het papier. Bloed en brute mishandeling zijn plastisch maar binnen smaakvolle grenzen beschreven. En Julien Raasveld laat met een buitengewoon vaardige pen zien hoe je een verhaal met wisselend perspectief kunt vertellen. Je kijkt steeds door de ogen van één van de personages mee en daarmee wordt het verhaal aanstekelijk en zorgvuldig opgebouwd. De bundel is verrijkt met een biografische schets, geschreven door Eddy C. Bertin, en met een beknopte bibliografie.

Het is lekker griezelen zonder al te veel diepgang. Het lijkt bijna bedoeld als genrepastiche, maar uiteindelijk blijkt het precies wat het pretendeert te zijn: een echte kasteelroman. In die hoedanigheid overtuigt het zondermeer en zijn alle elementen in evenwicht. Met een prijs die onder de tien euro blijft, is het een boekje dat de liefhebber van een avond zorgeloos griezelen niet mag laten liggen.

Julien Raasveld weet uit eenvoudige elementen, een vloek uit het verre verleden, eenvoudige mensen in nood, het dagelijkse leven en enkele simpele horroscènes een goed lopend verhaal te maken. Die man was duidelijk een kunstenaar met taal, en dat is een gave die slechts weinigen is gegeven. Het spijt me dat ik niet een half of een heel punt meer had kunnen geven, maar daar was de tekst gewoon te mager voor, enkele tientallen bladzijden extra hadden in dit geval veel kwaliteit kunnen toevoegen.
Het was een goede zet van hem om de vloek waarmee het boek begint een start te geven in de Keltische mythologie, niet alleen omdat dat tamelijk exotisch is en dus ver weg, maar ook omdat er toch relatief weinig bekend is over de Keltische denkwereld. Gewoon omdat de betreffende teksten in de loop van de tijd zoek zijn geraakt.
Daarnaast is het met een vloek en een zucht gezegd dat wij gebonden schijnen te zijn aan horror-literatuur die zich vooral baseert op de Europese middeleeuwen, dus de feodale maatschappij, en het christelijk wereldbeeld dat daaraan hangt. Veel interessanter is het om verder terug te gaan naar de antieke denkwereld, ook de overblijvende Griekse en Romeinse teksten bevatten immers vele aanwijzingen over vampiers, spoken en weerwolf-achtige dingen - heren en dames potentiële horrorauteurs, probeer hier ook eens (met maak) in te duiken!
Een laatste dingetje, het monster dat door Julien Raasveld wordt opgeroepen: is het een mummie, een vampier of een zombie? Het heeft van alledrie wel wat weg, maar dat doet er nu minder toe - het is gewoon een nieuwe aanwinst in de horror-literatuur. De classificatie komt nog wel.
bron: http://www.sfterra.nl