‘Maar waarom zou je dat allemaal doen? Daar word je toch helemaal gestoord van: al die stress en zo?’

De goede kennis meende dat oprecht. En natuurlijk had hij ook heus wel een punt. Het was ook inderdaad bijna niet op te brengen: de redacteur uithangen, stapels ingezonden materiaal beoordelen (voorzover je daarvoor bent toegerust, als goedwillende, maar notoir onwetende amateur), dagelijks enige tientallen e-mailtjes beantwoorden, een stevige academische studie doorlopen, daarnaast een fulltime-baan en tot overmaat van ramp ook in de vrije tijd nog van alles erbij ‘beunen’ om de kosten van je liefhebberijen, waaronder (maar niet beperkt tot) boekjes uitgeven, dinges-doen met computers en andere dure electronica, frequent bordeelbezoek, het bijdragen aan bioscoopslijtage, drank, de voorraad snuif et cetera te kunnen dragen.

Ik reageerde met mijn persoonlijke, vaste strofe: ‘Ach, we sukkelen maar door, hè.’ Krachteloos geworden door overmatig gebruik, maar adequaat voor het smoren van allerlei verstandigs dat omstanders te berde plegen te brengen. Raadgevingen waar je liever niet al te lang bij stil wilt staan. In gedachten ben je alweer bezig met het sinterklaasfeest, dat de goegemeente van je gezin toch blieft te vieren, de kerstdagen, die daar vrijwel onmiddellijk achteraan komen en de verjaardagen van je kroost, die tussen de eerder genoemde twee tradities bekneld geraakten. Om nog maar te zwijgen over je eigen jaardag. Het is op die manier beschouwd eigenlijk wel een verademing dat de pijler van het gezin, de moeder dus, haar verjaardag in een ander tijd-divituüm viert.

Als er dan, volgens Henk Huiskamp, naast de eerste, tweede en derde, ook een vierde wijze op de proppen komt (zie p5), pleit je jezelf gelukkig met je opmerkzaamheid. Want dit verstandige heerschap wordt door alle geschiedschrijvingen (behalve dan de apocriefe) volstrekt veronachtzaamd. Daar is zelfs geen enkele Bemd & Blom (zie p10) tegen opgewassen. Gelukkig hebben we de ultieme wijze (Jaap Boekestein) ook in ons midden. Aan hem is in september van het Trumpiaanse jaar 2016 zeer terecht de Bemoste Beeld-prijs uitgereikt (zie p11). Waarbij Paul van Leeuwenkamp in dat verband een gloedvol betoog hield, dat integraal in dit periodiek is opgenomen. Zoals dat een actueel kerstverhaal betaamt, kwamen ook hier, in het scharlaken Amsterdamse, in het vooruitzicht van de nakende herfstkou, enige fantastische herders in aanraking met deze grote en van schrijfervaring vervulde richtinggever.

Uit de aard der zaak maken we zo rond de dagen van het kerstfeest moeiteloos plek vrij voor een vlucht engelen en de in de verre stad Bethlehem geboren kindekes, al gebeurt dat in het verhaal van Leo Mesman (zie p17) op een andere manier dan in de eucharistie gebruikelijk.

Frustrerend is het te constateren dat charlatans blijkbaar vrijelijk in de gelegenheid worden gesteld boeken te “recenseren” en daartoe kunnen bogen op een via het wereldwijze web breed toegankelijk platform. Paul van Leeuwenkamp bericht daarover (zie p20). Het zal menigeen als een ogenschijnlijk gezaghebbende en betrouwbare instantie voorkomen, maar dat is het dus niet. Dergelijke “recensenten” worden in de praktijk namelijk niet gehinderd door enige kennis terzake het besprokene. Ze debiteren dientengevolge ongestraft en onbekommerd de ene na de andere groteske domheid en onjuistheid – daarmee veel zinloze en langdurig woekerende schade berokkenend aan objecten, die fortuinlijker en bovenal rechtvaardiger oordelen verdienen.

In de decembermaand geven we ons en masse over aan schranspartijen, de stroming van het Metabolisme waardig en in overeenstemming met het Manifest. Een inkijkje in de bron van deze artistieke levensvisie, die zowaar zelfs de consumptie van het eigen vlees niet uit de weg gaat, biedt ons Rob Geukens (zie p26). Dit lezende kan je slechts concluderen dat het nog uitkijken is, gezien de copieuze kerst- en nieuwjaarsgelagen!

Daartegen helpt zelfs niet bescherming die de draak van Tim ter Wal (zie p49) ons biedt. Alleen enige (toekomst) romantiek biedt soelaas. Gelukkig voorziet Benne van der Velde daarin (zie p50) ruimschoots.

Wat is er in december uiteindelijk actueler dan de wederopstanding, oftewel reïncarnatie? Daarom kwam het mij passend voor het verhaal van Tom Schoonbaert (zie p68) in dit nummer van uw lijfblad op te nemen.

En we eindigen met een korte persoonlijke annotatie (zie p97) over eenieder, die in dit periodiek een plekje toebedeeld kreeg. Zoals van de illustratoren Ingrid Heit, die het omslagontwerp vervaardigde op basis van een illustratie van Daniëlle Futselaar. En naar aanleiding van diverse illustraties van gedenkwaardige lieden zoals Fred Hemmes, Gert-Jan van den Bemd, Oxana Langbeen en Marten Blom.

Ik wens u veel leesplezier toe!