Fantastische Vertellingen, nr. 52, jrg. 40, december 2019

Het is altijd weer een genoegen de Fantastische Vertellingen in de brievenbus aan te treffen. Ditmaal dus nummer 52. Ikzelf leverde ook een bijdrage aan dit nummer in de vorm van drie boekbesprekingen, een ingezonden brief en een stripje. Verder werd een van mijn boeken besproken door de andere recensent van dienst. Een heel onbevooroordeelde blik op deze editie zal ik waarschijnlijk niet hebben, in elk geval niet wat deze bijdrages betreft. Ik zal me daarom focussen op de verhalen. Helaas is het 'Meyvistisch Melodrama' dit keer wat kort, maar volgens Remco is dat om plek te maken voor de verhalen en als daardoor deze vier bijdrages een plaatsje konden krijgen heeft hij daar volledig gelijk in gehad. Het begint met een verhaal van Eowen Valk. Een enthousiast tuinier ontdekt in zijn rozentuin een vreemd soort mollenheuvels en raakt verwikkeld in een bloederig gevecht ... Een heel leuk verhaal, waarbij ik breed moest grijnzen. Een traditionele vorm, zo'n escalerend conflict, en zonder tierelantijntjes opgeschreven, maar ik wist niet hoe het ging aflopen en zat op het puntje van mijn stoel. Een goede binnenkomer. Oude rot in het Nederlandstalige genre Frank Roger droeg zelfs twee verhalen bij aan dit nummer, gelukkig heel verschillende bijdrages. De eerste 'Een sprankje hoop' vertelt hoe een schoolmeester en zijn gezin reageren op het verschijnen van buitenaardse schepen in de atmosfeer. Schepen die iets uitspoken met onze oceanen. Het verhaal is wat afstandelijk geschreven, maar het moet ook een grote tijdspanne omvatten. Een apocalyptisch verhaal dat onder andere raakt aan klimaatverandering en ecologische instorting. Wat het sprankje hoop is uit de titel is een interessante wending. Zijn andere verhaal 'Alle hoop aan gruizelementen' beschrijft iemand in een bijzondere situatie. Hij maakt keer op keer een auto-ongeluk mee en raakt verliefd aan het meisje dat daarbij naast hem zit. Herinnert in de connectie tussen seks en auto-ongelukken aan Crash van Ballard (naar wat ik daarover heb gelezen, want het boek zelf heb ik nog niet tot me kunnen nemen). Het slot bungelt er echter een beetje achteraan en ik was daarover licht teleurgesteld. Ik had iets dergelijks zien aankomen. Een grotere wending aan het einde zou me meer hebben kunnen bekoren. Tenslotte profileert Marcel Ozymantra zich steeds meer als schrijver en illustrator in het fantastische genre. Dit nummer bevat een cartoon van zijn hand, maar ook een verhaal. Dit was wat pretentieuzer, vooral vergeleken met het openingsverhaal, en stond vol met verzonnen termen en vreemde begrippen. Het speelt namelijk in een andere dimensie, die van de bloemen. Het begin was best moeilijk te begrijpen. Later wordt het wat duidelijker, als er ook connecties blijken te zijn met onze wereld, onze dimensie, en de betekenis van de neologismen ook helderder wordt. Dan wordt het verhaal ook boeiend en net als in het eerste verhaal van Roger blijkt wat wij als mensen onze planeet aandoen een thema te zijn. Ik ben zelf geen groot fan van deze verhalen waarbij je moet raden naar de betekenis van vreemde termen, maar het wekt wel een fascinerend gevoel van bevreemding op, dus als je daar van houdt, zul je van dit verhaal zeker veel genieten. Kortom, deze editie van Fantastische Vertellingen bevat voor ieder wat wils, en ik kijk alweer uit naar het volgende nummer!